بررسی همگرایی بهره وری در استان های عمده تولید کننده صیفی جات ایران(مطالعه موردی سیب زمینی، پیاز وگوجه فرنگی)

افزایش بهره وری بهترین و موثرترین روش دستیابی به رشد اقتصادی است.زیرا بهبود آن باعث به حداکثر رسانیدن استفاده از منابع،نیروی انسانی،زمان،تسهیلات و غیره می شود.همچنین به کاهش هزینه های تولید،گسترش بازار،افزایش اشتغال و بهبود معیارهای زندگی کمک می-کند. در این پژوهش همگرایی بهره وری کل عوامل تولید (tfp) کشاورزی برای محصولات سیب زمینی، پیازو گوجه فرنگی در میان استان های عمده تولید این محصولات که بر اساس سطح زیر کشت انتخاب نموده برای سال های 1388-1379 مورد بررسی قرار گرفت. از شاخص تورنکویست-تیل برای محاسبه رشد بهره وری کل عوامل تولید، و از تست ریشه واحد در داده های پانل، برای بررسی تفاوت بهره وری میان استان های منتخب استفاده شد.نتایج نشان داداستان گلستان بیشترین بهره وری در بین استان های منتخب را در سال های مورد بررسی در تولید سیب زمینی دارد و طبق نتایج مورد بررسی خراسان و کرمان و سیستان و بلوچستان بیش ترین بهره وری را در تولید پیاز دارند و در سال های مورد بررسی استان های فارس،هرمزگان و آذربایجان شرقی بیش ترین بهره وری را در تولید گوجه فرنگی دارند. تفاوت بهره وری در بلند مدت در میان استان های منتخب کاسته شده و همگرایی رخ می دهد. از آن جایی که در کوتاه مدت مناطق همگرا نبودند لازم است این تفاوت ها را با مدیریت صحیح از بین برد.با بکارگیری مدیریت تقریبا مشابه در استفاده از نهاده ها در استان ها می تواند به کاهش شکاف ها در کوتاه مدت موثر باشد.